Austin

​

Austin kwam na 36 weken ter wereld met zoveel vragen. Hij zag eruit alsof hij door een hel was gegaan en hij was net de wereld binnengekomen. Hij had dun haar, een zeer rimpelige, slappe huid, slap en kon niet zelfstandig ademen. We werden zonder antwoorden naar huis gestuurd. Gelukkig kregen we na weken bij Mayo Clinic en talloze bloedafnames, urineanalyse, scans en een huidbiopsie een antwoord, een reden, een missie ... PKS. Statistieken waren tegen hem. Kinderen met PKS lopen, praten zelden, en velen overlijden bij de geboorte of kort daarna.

16 jaar later IS hij aan het wandelen, IS aan het praten en IS hij nog steeds hier om ons leven te verlichten met zijn constante verlangen om zijn wereld te verkennen. Hij is uitgegroeid tot een geweldige jongeman met meer passie voor het leven, meer medeleven met anderen en meer onschuld dan een typische tiener die ongelooflijk lief is. Zijn broers en zussen houden veel van hem en is echt een zegen voor ons allemaal.

Hij is fysiek misschien niet in staat om te concurreren met topsporters, maar hij heeft meer kracht dan wie dan ook. Godzijdank dat hij deze kinderen de veerkracht geeft om door alles heen te volharden ... we zijn gezegend.